Goedenavond allemaal,

Vanochtend zag ik dat we er twee lezers bij hebben gekregen, Arie en Jenny. Leuk!

Vandaag was voor ons een wat rare dag. Het wilde gewoon allemaal niet helemaal lukken.

Het was de bedoeling dat we van Alamogordo naar Grants zouden rijden. Nu lukt dit prima, de TomTom deed zijn  werk goed op de iPhone, Diana las de instructies van het kaartje goed voor aan Wout en laatsgenoemde reed prima. Maar we voelden ons gewoon duf en moe veroorzaakt door het allergiepilletje (Diana tegen de mierenjeuk en Wout voor het slapen). Ja, die Cetirizine heeft als bij-effect dat je er slaperig van wordt. En dat je er wat duf van blijft. Niet gevreesd, het was niet zo dat dit tot gevaarlijke toestanden op de weg leidde. Maar gewoon meer duf en nog slaperig.

Het rijden ging prima dus. Het landschap in New Mexico is wat saai. Zoals we eerder al schreven: grote valleien met bergen op de achtergrond. Vandaag afgewisseld met af en toe wat lavastenen (the valley of fire, er zijn er meerdere van in Amerika).

Dus moesten we het met onze duffe kop zelf maar wat spannender maken. We reden weg met te weinig benzine in de tank. Toen we dat eenmaal door hadden, zaten we nog op een stuk van 64 mijl, zo'n 100 km met een nagenoeg lege tank. Het lampje brandde al vrolijk en Diana zat heftig het instructieboekje door te bladeren hoeveel brandstof je nog had bij een brandend tanklampje. Niet te vinden natuurlijk, dus op goed geluk verder. De TomTom gaf aan dat we eerst de I25 richting het noorden op moesten voordat we het eerste tankstation tegenkwamen. We kwamen volgens de kaart wel wat dorpjes tegen, maar dit waren niet meer dan 3 huizen en een schuur. We zaten zelf nog op de 380. Gelukkig bleek er aan het einde van de 380 toch nog een tankstation annex supermarkt te staan in het plaatsje San Antonio. De benzine was er duur, maar we hebben 'm toch maar helemaal volgegooid. Met een gerust hart konden we verder rijden.

Al snel kwamen we een SubWay bord tegen op de I25. Nou, daar hadden we wel trek in. Dus een spicy italian (Diana) en een chicken subway (Wout) gehaald. Heerlijk .... Oh ja, voor me in de rij stond de knapste man van New Mexico. Ook heerlijk .... tja, de dame achter de balie zei tegen hem dat-ie the most handsome guy of whole New Mexico was, dus dat moest ik dan ook wel aannemen.  Het SubWay broodje hebben we meegenomen en bij een Rest Area verderop langs de I25 opgegeten.

Van de I25 gingen we de I40 wb (westbound) op. Oh ja, we hebben ook nog een stuk Route 66 gereden, maar eigenlijk was dat nou niet zo spannend. Maar we kunnen het in ieder geval op ons CV zetten.

Rond half drie waren we in Grants bij ons Best Western motel. Even bijkomen en na wat onderlinge discussie van te ver/nee, niet te ver toch maar afgereden naar Bisti Badlands. Het was ver ... maar dat was nog niet het ergste. Nee, veel erger was dat we wel de ingang vonden, maar waar stonden die hoodoos nu? Echt geen flauw idee. Iedere keer een heuveltje opklimmen en kijken of het in het volgende dal was ... maar nee hoor. Uiteindelijk kregen we wel een vermoeden waar het was, maar de zon ging al lager staan, dus het zou snel donker worden. En we kregen dorst. Dus nog wat foto's gemaakt met mooi licht (helaas niet van hoodoos) en weer terug naar de auto. Onderweg naar de auto kregen we nog wat discussie over de voorbereiding. Tja, en als je dan in het hotel terugkomt en inderdaad op de site van ontdek-amerika leest hoe je precies moet lopen en dat er inderdaad een dirtroad (grind en glas) naar het park leidde, dan moet Diana helaas bekennen dat Wout gelijk had qua voorbereiding.

Niet onze dag dus ...

Wat we wel hebben gezien is hoe de Indianen tegenwoordig wonen. Bisti Badlands ligt op Navajo grondgebied. Nee, geen tenten, maar een soort trailers. Van die bouwvakkersketen. Zag er niet echt luxe uit. Dan staat er een paar van die trailers bij elkaar, elke trailer met een Ford pick-up ervoor. Elke Indiaan die we zien rijden voldoet ook aan het traditionele beeld van gebruinde kop en lang haar. Maar ook allemaal zo'n beetje in een Ford pick-up.

Terug in het hotel (rond 20.45 uur) hebben we room-service besteld. Wout chicken fingers en friet en Diana een heerlijke Mexicaanse burrito met bruine bonen en rijst. Mmmmm ... echt eten.

Wout ligt inmiddels te slapen, de muziek is gestopt (een of ander feestje paar deuren verder op), dus Diana gaat zich na een grondige voorbereiding op Petrified Forest National Park ook maar richting bed begeven. Of nou ja, richting ... ze zit nu al op bed dit verslag op het netbookje te tikken.

Morgen hopelijk een betere dag ... we verlaten morgen New Mexico om terug te gaan naar Arizona. Op weg naar het versteende bos dus, de dag erna de Grand Canyon .... mooi!!

Wat de temperatuur betreft. Gisteravond was het op een gegeven moment 33 graden Celcius. Wout vondt het nog te warm, Diana had het koud. Vandaag was de temperatuur heel de dag rond die 33. Lekker dus. Alleen toen we terug reden vanavond was het 18 graden Celcius .... koud!!!!! 

In Nederland is het nu 06.19 uur, hier is het 22.19 's avonds. Trusten ....

Oh ja, in de komende dagen zullen we proberen wat meer foto's/films op de site te plaatsen.