Vandaag viel ons op dat er ook best veel Nederlanders in dit gebied zitten. Zo waren ze al bij het ontbijt aanwezig in het motel, in Zion kwamen we ze in de bus tegen en zojuist bij ons diner bij JB's restaurant zaten ze aan het tafeltje naast ons.

Vanochtend dus weer een Super 8 motel met Wouts meest favoriete onderdeel, de wafelbakker. Daar duikt-ie bij binnenkomst direct op af. Diana gaat meestal direct twee boterhammetjes roosteren om er vervolgens boter en suiker op te gooien.

Na het ontbijt zijn we naar Zion gegaan. Het park ligt op ongeveer een uurtje rijden van Hurricane.

In het park is het de bedoeling dat je de auto parkeert en met de shuttlebus verder gaat. Wout zei dat Zion (de vorige keer dat hij er was) een stuk rustiger was dan de shuttlebus in de Grand Canyon. Maar oh, wat vonden we het weer tegenvallen. We zijn met de bus tot het eindpunt gegaan, Temple of Sinawava. Eigenlijk hebben we hier niets gezien. We zijn even naar de rivier gelopen, waar Diana (met de Sony) zich helemaal heeft uitgeleefd om stromend water ook als beweging te fotograferen. Dus lage sluitertijd. Ze denkt dat het aardig gelukt is. Met de kleine Samsung kreeg ze het niet voor elkaar, ondanks dat ze hier ook een sluitertijd kon instellen.

Er liepen ook weer eekhoorntjes rond, maar minder mooie als we laatst in Dixie Forest National Park zagen. Veel meer beesten hebben we niet gezien. Oh nee, wat kleine reeen hier en daar en vliegen. Vliegen en wespen zijn er genoeg in Amerika.

Het was dus druk in Zion en eigenlijk hadden we het ook best snel gehad. Het park is mooi hoor, daar niet van. Het gedeelte met de shuttlebus gaat tussen twee grote bergketens door, in de vallei dus. En dit is het meest bezochte deel van het park. De rust in het park kun je vinden door een trail te gaan lopen. Maar het was alweer wat warmer en de zon scheen best weer fel. En Diana had al genoeg zonneallergie en Wout al een veel te rode nek ... de redneck. Fototechnisch was het ook heel lastig fotograferen. Dus zijn we met de bus weer teruggegaan.

Bij de Zion Lodge zijn we nog uitgestapt om te lunchen. Een all-beef hotdog met (te slappe) mosterd en french fries. Toen dit op was, zijn we teruggegaan naar de auto.

Nu kun je in Zion ook een deel met de auto doen in oostelijke richting. Dit hebben we dus gedaan. Je gaat dan door één van de bergen heen. Hiervoor hebben ze een lange tunnel gemaakt. Helaas mocht je midden in de tunnel niet stoppen, want de kijkgaten die ze erin hadden gemaakt, boden een prachtig uitzicht over de vallei.

Tijdens de route hebben we weer veel stops gemaakt om te fotograferen. Om 15.00 uur ging het regenen, dus wilden we in de auto de dompelaar eens proberen. Het eerste kopje water kookte snel, het tweede kopje water deed er verdacht lang over. En ja hoor, helaas hadden we de zekering opgeblazen. Sigarettenaansteker werkt niet meer, dus geen stroomvoorziening dus meer in de auto en geen kopje warme chocomelk voor Wout.

Toen we het einde van de weg bereikt hadden (uitgang Zion bij Checkerboard Mesa) zijn we weer teruggegaan. En we hebben het park rond 16.00 uur verlaten. Het was inmiddels wel weer droog.

Onderweg nog gestopt bij een stenenwinkeltje. Hier lagen allerlei mooie stenen (edelstenen) die tot bepaalde vormen of sieraden waren verwerkt. Hier hebben we gelijk de trouwringen voor Las Vegas maar gekocht. Er stond ook een prachtig stuk petrified wood. Wout dacht nog: daar kun je een mooi tafeltje van maken. Het zou alleen een prijzig bijzettafeltje geworden zijn, want het stuk steen kostte 3.500 dollar.

In het hotel viel Diana gelijk  in slaap (half pilletje tegen de jeuk maakte ook slaperig). Eenmaal weer wakker, zijn we dus gaan dineren bij JB's. Hier nam Wout een New York Steak met champignons en Diana zalmfilet. De New York Steak van Wout was echter ook voorzien van gefrituurde garnalen. Vreemde combinatie is dat. Maar Wout lust geen garnalen en had dit ook niet besteld (2,50 duurder). Het bord werd dus weggehaald en even later kwam het weer terug. Je zag duidelijk dat ze de garnalen maar even er tussenuit geplukt hadden. Maar goed, het was lekker. De zalm althans. De steak van Wout was toch iets minder well done als hij gehoopt had.

Op de terugweg nog even langs de benzinepomp annex winkeltje annex Burger King. Hier wat nieuwe zekeringen voor de auto gekocht en gelijk erin gezet. Wat is die Wout toch handig. We hebben inderdaad weer een stroomvoorziening.

Nu even het verslag afmaken terwijl we genieten van een kopje thee cq chocolademelk en wat donuts.

Morgen naar Bryce Canyon. Ze geven aardig weer op.

De foto´s (van Wout):

Filmpjes: