Dag 24

Jullie hadden nog een laatste verslag  van ons tegoed, dus hier komt-ie …

Donderdag hebben we iets na 11.00 uur ons hotel in Pacifica verlaten en gingen we op weg naar het vliegveld. Dit was maar 20 minuutjes rijden, dus hier kwamen we ruim op tijd.  Grappig dat het vliegveld eigenlijk zo dichtbij was, daar hebben we in Pacifica zelf weinig van gemerkt.

Op het vliegveld was het zoeken naar Alamo, waar we de huurauto weer in gingen leveren. Op zich was de plek zelf snel gevonden (laatste job van de TomTom), maar in de garage zelf moesten we even kijken. Het inleveren stelde ook niet veel voor. Auto achteraan in de rij zetten, km-stand doorgeven (of eigenlijk de mijlstand in Amerika), sleutel erin laten hangen, spullen eruit halen … en klaar.

Dat was lekker dat het zo vlug ging. Dus gingen wij met koffers, rugzakken en de koelbox op naar de trein. Er rijdt namelijk vanaf het inleverpunt van de auto’s een air-train langs alle terminals.  Er waren twee internationale terminals, A en G. We hebben maar op G gegokt en dit bleek gelukkig goed te zijn.

Omdat we met de trein naar de terminal gingen, zagen we ook geen passagiers die pas geland waren en hun huurauto kwamen ophalen. Op zich geen probleem, maar we hadden hen graag onze koelbox met inhoud (wat flesjes drinken die over waren, blik fruit, koffie uit motelkamers) gegeven.  Maar goed, we moesten nog inchecken en alles, dus we kwamen vast nog wel iemand tegen.

De afhandeling van rijen in Amerika is erg goed. Eigenlijk sta je overal relatief kort in de rij. Ook bij het inchecken. Nu hadden we natuurlijk al van tevoren ingecheckt, dus konden we in de kortere rij gaan staan. Maar dat hadden we op Schiphol ook gedaan. En daar duurde het toch vrij lang allemaal. In Amerika dus niet. Daar gaat het best vlot.

Toen we aan de beurt waren, bleek Diana’s koffer maar een kilo gegroeid in gewicht. Dat verbaasde haar nog wel, want ze had alle zware spullen aan Wout gegeven. Haha … ja, zijn koffer was dus 7 kilo gegroeid. Wat betekende dat hij 2 kilo overgewicht had. Maar met een waarschuwing “next time 23” kwam hij er vanaf.

Dus gingen we naar onze volgende controle. Met rugzakken en koelbox. Dit was de douane check. Oftewel, stap in de scancabine. Je gaat er in staan, moet je voetjes plaatsen op de afdrukken op de grond en met je armen gespreid omhoog. Dan komt er een scan langs en pas als de monitor akkoord geeft, mag je door. Geeft-ie geen akkoord, dan wordt je nog even gefouilleerd (betast). Hij was dus niet goed, dus hup … lichamelijke controle. Bleek niets aan de hand te zijn, dus op naar de tascontrole. En jaaaaa ….

Daar bleken twee zaken toch wel heel verdacht. Het rode koelboxje en de rugzak van Diana. De dennenappels (meegenomen uit het sequoiabos) waren okay. Die kwamen zo door de scan (ondanks dat ze toch wel op granaten zouden kunnen lijken). Maar de rugzak van Diana …. Tja, wat zaten daar nou voor rare rechthoekige dingen in? Oooohhhhh … books, they are bookssss. Ja, uhhh, wat dacht je dan? Grote hilariteit overigens over mijn boek “Insects and Spiders”.

En dan die koelbox? Wout stond maar uit te leggen dat-ie gewoon geen kans had gekregen om ‘m weg te geven en ergens in een hoekje zetten was geen optie. Nee, dat konden ze dan toch ook wel inzien. Maar dat drinken, dat kon echt niet en verdween dus in de prullenbak. Evenals de messen van het bestek dat we hadden gekocht. Nou waren die messen vreselijk bot, dus echt een bedreiging vormden ze niet. De vorken daarentegen wel, die waren hartstikke stevig en zouden een veel beter wapen vormen. Maar die mochten we wel meenemen.  En de koelbox dus ook …. dus daar ging Wout met z’n rode koelbox het vliegtuig in.

De stoelen van KLM waren ten opzichte van de stoelen van Delta veel krapper. Wout had daar geen last van, maar Diana wel. Dus de zit van meer dan 9 uur non-stop was best lang. Maar goed, aan alles komt een eind … ook aan een vlucht van 9,5 uur.

Dus de volgende ochtend tegen 09.00 uur waren we geland op Schiphol. Even door de douane (Welkom thuis) en op zoek naar onze koffers. Nou, dat duurde even …. Er rolden al koffers over de band, maar pas zo’n half uur later kwamen onze koffers in zicht. Die van Wout was nog meer gehavend dan we dachten. Het handvat was al afgebroken, maar er was nu ook iets met het wiel. In ieder geval stak er een flinke veer uit de koffer.

Daarna op zoek naar Wouts vader, die ons met de Skoda weer kwam ophalen. We liepen naar buiten en jawel …. Vlak voor ons stopte de auto met een zwetende vader erin. Hij was om 08.30 uur al vertrokken, maar kwam zojuist pas aan …. Verdwaald dus. Hij wist ook niet hoe snel-ie de sleutels aan Wout moest overhandigen. Die mocht lekker naar huis rijden.

Eerst zijn we bij Wouts ouders gestopt, even koffie/thee en bijpraten. Daarna door naar ons eigen huisje.

Vastbesloten om wakker te blijven en zo direct van onze jetlag af te komen, zijn we eerst boodschappen gaan doen bij de Hoogvliet. Diana had trek in groentesoep en zou er eigengemaakt knoflookbrood bij doen.

Eenmaal weer terug van de Hoogvliet en na de lunch, was de slaap toch te groot. Diana ging even een uurtje slapen, maar werd pas 4 uur later (half 7) weer wakker. Wout daarentegen heeft, sterk als-ie is, de dichtvallende ogen weerstaan en is wakker gebleven. Diana trof hem beneden aan, druk met de legpuzzel van Bryce Canyon.

’s Avonds zijn we op de normale tijd gaan slapen. Diana was vroeg weer wakker, dus zat om half 5 weer beneden. Lekker foto’s kijken.

De zaterdagnacht hebben we ook goed geslapen, maar toen ging het mis met de jetlag. Zondag werden we pas ’s middags om 13.00 uur wakker. Erger nog, tegen 17.00 uur ’s middags dommelden we op de bank weer in slaap.

Zondagnacht hebben we geen oog dichtgedaan. Echt de hele nacht wakker. Wel gezellig, want we hebben foto’s gekeken op de kleine laptop en lekker liggen kletsen. Maar ja, dan is de wekker om 06.30 uur ’s ochtends wel vreselijk. Dus zonder geslapen te hebben aan het werk. Het viel Diana niet mee die dag. Het viel Wout ook niet mee, want die bleef solidair ook wakker, is dus niet terug  naar bed gegaan.

Maar inmiddels (het is nu donderdag 29 september) zijn we al helemaal over onze jetlag heen. Tenminste …. Na het eten ’s avonds heeft Diana nog wel haar indutmomenten, maar goed, dat kan ook de ouderdom zijn (pffffffff ….).

En daar is ie dan, de rode koelbox.

Een souvenir met een verhaal