Goedemorgen,

Wij zullen er toch aan moeten gaan wennen om de site 's avonds nog te updaten voor het slapen gaan. Dat is leuker voor het thuisfront. Nu doen we het 's ochtends als we wakker worden. Maar dan is het al laat in de middag in Nederland. En voor de werkenden ... het is weekend!!

Het advies van Wout om woensdag de hele dag op te blijven heeft goed gewerkt. Weliswaar hebben we 25 uur non-stop doorgelopen, maar we zitten wel gelijk in het Amerikaanse tijdschema. Al waren we natuurlijk wel heel vroeg wakker ... 03.30 uur.

Ondanks het vroege tijdstip waarop we op waren vanochtend, zijn we pas om 09.00 uur het hotel uitgegaan. Holiday Inn was prachtig, maar een gratis ontbijt zat er niet in. Nu hadden we gelukkig 's nachts de donuts al opgegeten.

Omdat Diana toch wel erg veel trek kreeg, zijn we buiten de deur gaan ontbijten. Omdat het volgens Nederlands schema avond was (Amerikaanse tijd 10.15 uur), zijn we bij de Burger King een avondvullende maaltijd gaan eten. Voor Wout een jalapeno burger met flink wat pepers erin (in it, not on it ... de reclameslogan) en voor Diana aan Californian burger met een dot guacemolo. Tja, we zitten dichtbij Mexico, dus dan krijg je dit soort burgers. Portie friet erbij .... lekker hoor.

Alleen viel het bij Diana niet lekker. Niet dat ze ziek werd, maar echt lekker zat het ook niet. Waarop ze zich gelijk voornam om de burgers en friet (alle vette happen) maar even links te laten liggen. Pas tegen 20.00 uur 's avonds (lokale tijd) kreeg ze weer trek. Wel goed vullend dus zo'n burgertje.

Wat hebben we vandaag uitgespookt? Tja, het reisplan ging wat de mist in. We dachten de Apache Trail te gaan rijden, maar eigenlijk hebben we de ingang niet gevonden. De navigatie deed het prima hoor, maar als je geen adres weet, dan rij je maar wat rond. Dus besloten we op naar Tucson te gaan, maar dan wel via de wat toeristischer route uit het reisgidsje van Diana.

En die vonden we zowaar. Per ongeluk weliswaar, na eerst wat rondjes om de State Prison in Florence te hebben gereden. Jeetje wat een hoop prikkeldraad. Diana maakte net wat grapjes over 'jammer, dat ze niet buiten aan het sporten zijn, kon ik leuke foto's maken', toen Wout ze gelijk aanwees op een andere binnenplaats. Ja hoor, de mannen in oranje overalls. Zo ziet het er dus in het echt ook uit. We vroegen ons al waarom we zoveel politie-auto's (en auto's van de Sherrif (ook die bestaan echt) zagen rijden. Zou er eentje ontsnapt zijn?

Maar goed, we reden de toeristische route: de Pinal Pioneer Parkway. Mooie weg hoor en veel, heel veel cactussen langs de weg. Je mag er niet bijkomen, want er staat een laag hekje prikkeldraad langs het hele eind. Maar een aardige route. Waar je best hard op mocht rijden (55 miles per uur, 65 miles per uur).

Je ziet langs de hele route overigens bordjes staan. Het zijn er twee naast elkaar. Op de ene staat "Adopt a highway" en op de andere staat "In loving memory of ... en dan een naam". Eerst dachten we dat er iemand was doodgereden, vandaar het in loving memory bordje. Maar dat werden er dan toch wel heel veel  ... dus nu denken we aan rijke eenzame oudjes, waarvan na hun overlijden het geld door de staat is afgepakt.

Bij het Tom Mix monument hebben we de wagen even aan de kant gezet om wat te drinken. de koelbox werkt perfect. 's Ochtends in het hotel ijsblokjes uit de machine. Bodem vullen met ijs, drinken erop ... en heel de dag koele drankjes. Zelfs nu, de volgende ochtend, zitten er nog ijsblokjes in. Nog niet ontdooid dus.

Oh ja, het Tom Mix monument. Dit was een of andere filmcowboy die zich in 1940 op deze weg te pletter heeft gereden ... en een monument heeft gekregen. Er stonden wat overdekte picknicktafels, waar we lekker aan konden zitten.

Rond 15.00 uur 's middags waren we in Tucson. Eerst zijn we bij Café Lucce wat espresso/mintthee gaan drinken en vervolgens naar ons hotel gereden, het Sheraton. Ook een prachtige kamer, mooi kingsize bed.

Rond half 5 vertrokken we richting Saguaro National Park. Dit zou open zijn tot zonsondergang. Die is hier om 18.48 uur. In dit park kun je de Cactus Forest Drive rijden.

Het Visitor Center en de Entrance Station waren dicht toen we aankwamen, dus we zijn zonder te betalen het park ingereden. Hier werd direct de one-way route van de Cactus Forest Drive al aangegeven. Een smalle slingerende weg door de heuvels (voet van de bergen) heen.

En cactussen stonden er. Langs de route (zo'n 18 km lang) had je diverse stopplaatsjes om uit te stappen en te fotograferen/filmen. Diana heeft zich dus uitgeleefd met de fotocamera, terwijl Wout zich als ware David Attenborough tussen de cactussen begaf met zijn filmcamera.

Voor Diana was het flink uitkijken op haar blote voeten en al gauw stak er dan ook een flinke cactusspeld door haar broek heen. We zagen konijntjes en vogeltjes. Muggen waren er ook ... en die waren ook vervelend. Maar wel een prachtige zonsondergang vastgelegd. Die was echt mooi, met cactussen als silhouet voor de zon.