Apache Trail:
“The Apache Trail combines the grandeur of the Alps, the glory of the Rockies, the magnificence of the Grand Canyon and then adds an indefinable something that none of the others have. To me, it is the most awe-inspiring and most sublimely beautiful panorama nature has ever created.” – President Theodore Roosevelt.
Eigenlijk zag ik de Apache Trail meer als even een "aardig rondje" om de rit naar Tucson leuker te maken, maar met bovengenoemde lovende woorden ga je toch heel wat verwachten. Aan de andere kant: als ze een meer naar mij vernoemen, zou ik ook lovend worden.
Maar laten we eens kijken ... wat heeft Apache Trail allemaal te bieden?
So wie so zijn de meningen verdeeld over de berijdbaarheid van de trail. Tot het plaatsje Tortilla Flat is de trail geasfalteerd, daarna niet meer. Op de ene site wordt vermeld dat het niet geasfalteerde stuk prima te rijden is, ook met gewone auto's. Op de site waar ik ook Roosevelts woorden vond, stond het volgende: "A lot of people make the mistake of seeing the AZ state highway designation on the road map and thinking “Oh, I can get to Lake Roosevelt in half an hour…” It’s a dirt road – all the way, full of steep climbs and dips and hairpins turns and while there are spots where you can go as fast as 35 mph, you’d better plan on 25 mph."
Mmm ... niet harder dan 25 mph, dat is 40 km per uur. Okay, dat gaat niet hard. En dat over een afstand van van bijna 44 mijl (70 km) ... dat wordt inclusief fotostops dus zo'n 2,5 uur rijden.
De Apache Trail Historic Road (route) ziet er op de kaart als volgt uit:
De Apache Trail is vernoemd naar de Apache indianen die deze route gebruikten om zich door de Superstition Mountains te verplaatsen. Als je overigens de reisgidsen er op naslaat waren er al andere Indianenstammen voor de Apaches in dit gebied, nl: de Salado-indianen, de Hohokam-indianen, de Pima- en Papago-indianen. Er ontstond ook een oorlog tussen de Indianen (Indian War). Deze eindigde in 1890. Hierna maakten de blanke kolonisten dus van deze route gebruik om hun materialen te vervoeren voor de bouw van de Roosevelt-dam (1905-1911). De route staat officieel op de kaart als State Route 88.
Wanneer je, vanuit Apache Junction, aan de route begint kom je eerst langs het plaatsje Goldfield (Ghost Town, 1890-1893). Dit spookstadje was ooit een bivakplaats voor goudzoekers. In de jaren 1870-1880 deed een zekere Jakob Waltz namelijk een goudvondst in dit gebied. Deze Waltz werd de "Dutchman" genoemd. Hij was geen Nederlander, maar een Duitser. Hij is in 1891 overleden en heeft niemand verteld waar zijn goudmijn lag. Uiteraard is er wel door velen naar gezocht. Geologen menen overigens dat er geen goudaders in dit gebied te vinden zijn. Er is een park vernoemd naar Jakob Waltz in dit gebied: the Lost Dutchman State Park.
Het stuk van punt A tot en met Tortilla Flat is geasfalteerd en goed te berijden. Blik op de weg met Google Street View (geeft overigens niet zulke duidelijke foto's):
Tortilla Flat is een zeer klein plaatsje. Volgens Wikipedia kent Tortilla Flat een totaal aantal inwoners van 6. Het is de kleinste gemeente in de Verenigde Staten met een officieel postkantoor en een officiële stembus.
Het plaatsje is echt "groot" geworden tijdens de bouw van de weg naar de Roosevelt Dam in 1904. Men had een stopplaats nodig voor de koetsiers van de postkoetsen. Hiermee werden de materialen naar de dam gebracht. Tortilla Flat was een geschikte plek om te stoppen. Daarna werd de Roosevelt dam een grote toeristische attractie en werd Tortilla Flat een stopplaats voor toeristen.
Hoe komt men nu eigenlijk aan de naam Tortilla Flat? Vroeger trokken de cowboys met hun vee van de plaats Globe naar de stad Phoenix. In Phoenix werd het vee verkocht en dit werd gevierd met een hoop drank. Dronken (of katerig) als ze waren vergaten de cowboys vervolgens voorraden te kopen voor hun route terug naar Globe. Met alleen een zak meel strandden de cowboys op een vlakte. Hier konden zij niet meer dan van het meel wat tortilla's bakken. En zo ontstond de naam Tortilla Flat.
Tortilla Flat kent eigenlijk alleen een klein winkeltje, een badkuip waarin Wyatt Earp zijn oksels schoon sopte en een restaurantje, de Superstition Saloon. Ik geloof niet dat dit iets met bijgeloof te maken heeft, maar met het gebergte waardoor de Apache Trail loopt, nl. de Superstition Mountains. Het restaurant schijnt overigens gezadelde barkrukken te hebben en de wand is behangen met dollar biljetten. Er is zelfs een lied over gemaakt. De melodie heb ik niet, maar klik hier voor de tekst van The Ballad of Tortilla Flat. Ehh, wat is dat eigenlijk over die opgehangen klanten die in de ballade genoemd worden? En wil je het menu weten, klik dan: Tortilla Flat menu.
Zo'n 8 km na Tortilla Flat tot punt B is het niet meer geasfalteerd. Je rijdt dan over een gravelweg. Officieel mag je hier niet met een huurwagen zoals de onze rijden ... maar volgens andere Nederlandse bronnen is het goed te doen (zie: http://www.ontdek-amerika.nl).
Blik op de weg:
En een filmpje (YouTube) dat aardig weergeeft hoe het er bij Fish Creek Hill uitziet (met een aantal S-bochten):
Okay, genoeg afschrikmomenten. Het lijkt wel mee te vallen toch? Vooral die ene S-bocht in het filmpje. Beter toch maar geen enorme chilimaaltijd in the Superstition Saloon voordat we ons op het gravelpad begeven.
De Roosevelt dam is gebouwd tussen 1905 en 1911. De dam is bijna 84 meter hoog. Achter de dam ligt een stuwmeer ter lengte van 40 km. Het meer ligt op een hoogte van 640 meter. Samen met nog 3 andere stuwmeren vormt Theodore Roosevelt Lake de zogenoemde Salt River Lakes. Ten noorden, oosten en zuiden van Roosevelt Lake ligt het Tonto National Forest.
Vanaf de Roosevelt dam is de weg ook weer geasfalteerd. Al snel bereik je Tonto National Monument. Het monument omvat twee oude indianenwoningen. Dit noemt men cliff dwellings. De woningen bevinden zich nl. in een steile rots en zijn door de Salado-indianen gedurende de 13e en 14e eeuw bewoond. Deze indianen waren rond het jaar 900 naar Tonto Basin getrokken en bleven hier tot ongeveer het jaar 1400.
Zoals ik eerder al schreef had de Dutchman voor een goudkoorts gezorgd. Dit was aan het begin van de Apache Trail. Maar rond de stad Globe was een ware zilverkoorts ontstaan. In 1875 vond men zilver in het San Carlos Apache Reservation. Overigens was men in 4 jaar tijd zo'n beetje door de hele zilvervoorraad heen, maar toen vond men er koper. In de jaren na 1900 was de Old Dominion Copper Company uit Globe een van de rijkste bedrijven ter wereld. De Old Dominion werd in 1931 gesloten. De economie van Globe draait momenteel nog steeds op de mijnindustrie. Zo zijn de plaatsen Claypool, Miami en Superior oude mijnstadjes (kopermijnen).
In Globe vind je ook Besh-Ba-Gowah. Dit is een inmiddels 800 jaar oude indiaanse nederzetting (pueblo). Deze pueblo heeft 207 kamers. De kamers op de eerste etage waren bereikbaar met houten ladders. De Salado-indianen hebben deze nederzetting rond 1225 gebouwd. In die tijd was er voldoende water voor het telen van landbouwproducten. Tweehonderd jaar later hadden alle Salado-indianen het gebied verlaten. De reden hiervan is niet duidelijk. Rond 1600 vestigden de Apache-indianen zich in deze streek.
Oh ja, tussen de Roosevelt dam en Florence Junction komen we langs het plaatsje Top-of-the-World. Hier dwing ik Wout even tot stoppen en wil ik een prachtig liefdeslied voor hem zingen. De tekst zal ik wel even moeten oefenen. Goh, wat zal-ie verrast zijn (hij heeft dit natuurlijk niet gelezen) ...
Nog wat foto's geplukt van internet van de Apache Trail:
