Dag 1 - Woensdag 31 augustus 2011
De heenreis:
Goedemorgen allemaal,
We zijn in Amerika!!
Het was een lange lange dag gisteren. Om 6 uur 's ochtends waren we thuis opgestaan, om 7 uur 's ochtends waren we bij Wouts ouders en om 8 uur op Schiphol. Om vervolgens tegen 01.00 uur 's nachts Nederlandse tijd aan te komen.
De reis verliep prima. De rij op Schiphol was lang, maar ging gelukkig redelijk snel. Oh ja, Willy ... boer Richard stond in de rij naast ons. Ik zag 'm en zei gelijk tegen Wout: "Is dat niet ...?"en jawel. Leuke kop om te zien, maar hij heeft geen lekker kontje. Eigenlijk heeft hij helemaal geen kontje. Maarre , wie zou hij nu zijn gaan opzoeken? Is-ie toch met de Amerikaanse geeindigd? We zullen het niet weten, we hebben 'm verder niet meer gezien. Naar Minneapolis is-ie dus niet gegaan.
Onze vlucht vertrok iets te laat en duurde lang. Echt veel te zien was er ook niet buiten, want er hing tot Canada alleen maar bewolking. Binnen was er wel genoeg te zijn, want iedere stoel was voorzien van een eigen entertainment-setje. Dus ieder kon zijn eigen film of tv-serie bekijken of spelletjes doen. Diana hield het bij een kaart met de voortgang van de vliegroute. Lekker frusterend als dat vliegtuig maar een stipje op de kaart verder is en er inmiddels wel uren zijn verstreken. Ach, eigenlijk vond Diana het wel meevallen. Ze heeft langere vluchten gehad, maar Wout ontpopte zich niet als een vrolijke reiziger. Haha ... nu klinkt het alsof-ie niet te pruimen was onderweg, maar zo erg was het ook weer niet. Kijk maar op het filmpje, hij ziet er best gezellig uit.
Het overstappen ging vlot, veel vlotter dan verwacht. We waren eigenlijk zo door de douane. Omdat we in Minneapolis voor het eerst Amerika binnen kwamen, moest hier de algehele controle gebeuren. Daarna was de vlucht naar Phoenix een binnenlandse vlucht en konden we daar zo doorwandelen. Minneapolis ging snel dus. Alleen die schoenen van Wout waren wel superverdacht .... Ja, hij heeft ze bij de Makro gekocht. Toen we een week later de Makro weer bezochten, gingen daar ook alle alarmbellen af. Nou, in Minneapolis ook. Een stil alarm weliswaar, maar de schoenen moesten wel aan nader onderzoek onderworpen worden. Gelukkig duurde dat ook niet te lang en konden we door naar de gate.
De vlucht naar Phoenix was vergeleken bij de eerdere vlucht van Amsterdam naar Minneapolis een eitje ... duurde zo'n 3,5 uur. We zaten tussen de vleugel en de motor in. Enorme herrie zo naast die motor, maar wel genoeg zicht naar buiten.
De lucht was vrijwel onbewolkt of had wat schapenwolkjes. Wout, die bij het raampje zat, kon Amerika mooi van boven zien. Veel rechthoekjes en vierkanten. Het land lijkt een soort verdeeld in allerlei vakjes. Nu heb ik weleens een boek gelezen (verfilmd met Tom Cruise en Nicole Kidman) waar dat volgens mij inderdaad zo gebeurde. Pas toen we in de buurt van Arizona kwamen, gingen we meer heuvels en bergen zien.
Phoenix is trouwens groot vanuit de lucht. Je vliegt al zeker 5 minuten en bent dan nog niet boven het centrum van de stad. Het vliegveld ligt aan de zuidkant van Phoenix. Hier hadden we een soepele landing. En konden we naar buiten.
Jaaa, buiten ... waar we met de rental car shuttle onze auto gingen ophalen. Buiten ... waar het meer dan 40 graden Celcius was. En dat is best warm!!
De auto ophalen ging niet helemaal zonder problemen. Tenminste, de auto was geen probleem, alleen liet Diana zich verleiden tot een Top-verzekering tegen lekke banden, verloren sleutels en aanrijdingen. Dit kostte zo'n 145 dollar meer. Hier was Wout het niet helemaal mee eens. Maar toen Diana "ja" zei, had de autoverhuurder het al op de factuur staan natuurlijk. Wout zijn triomfantelijkheid was ook groot toen er in de achterbak gewoon een reserveband bleek te liggen.
Op naar het hotel. Met de TomTom op de iPhone reden we binnen een half uur naar het hotel. De omgeving is mooi. Heuvelachtig, veel cactussen langs de weg. Maar we waren redelijk moe en hadden er niet al te veel oog voor.
Het hotel is prachtig. Mooie kamer, groot bed. We zijn er even bijgekomen, koffer geopend, andere schoenen aan. Oh ja ... koffer. Diana dacht dat haar koffer nog gewoon op slot zat. Zat-ie ook, maar toen ze de koffer opendeed zat er een briefje in van de TSA (douane) dat de koffer doorzocht was. Overigens wel keurig gedaan. Niets beschadigd aan de koffer, alle kleding netjes op zijn plek. De koffer zat ook gewoon weer op het slotje. Raar gevoel ... de sleutels had ik in mijn tas, maar iemand heeft 'm toch gewoon geopend. Zou-ie nou een bos sleutels hebben gehad of met een haarspeld hebben staan frutten? Maar goed, Diana is allang blij dat de koffer nog heel is. In Burkina Faso is haar koffer ook eens opengesneden en kon ze al haar ondergoed van de grond oprapen. Toch iets beschaafder dat Amerika ... :-).
Toen het 03.00 uur 's nachts Nederlandse tijd was, besloten we nog niet toe te geven aan ons slaapgevoel, maar even naar de Walmart te gaan. Deze was in Scottsdale, een soort van buitenwijk van Phoenix (ons hotel ligt in Fountains Hill). Het was een half uurtje rijden (en dit was dus de dichtstbijzijnde Walmart). De rit was mooi. Heldere hemel, een mooie kwart maan die tussen de cactussen door scheen. Diana had spijt dat ze haar camera en statief niet bij haar had. Aan de andere kant was ze daar ook te moe voor. Wout was nog niet moe, of gaf er in ieder geval niet aan toe. Hij reed de Jeep Compass (oh ja, het is een Jeep geworden onze huurauto) door de donkere onverlichte straten. En het was echt donker!!
De Walmart was snel gevonden (dankzij de TomTom). Er moest ook nog gegeten worden en we vonden een McDonalds in de Walmart. Snel een quarter pounder menu naar binnen gewerkt, een liter frisdrank en shoppen in de Walmart. Nou ja, shoppen .... ja genoeg te koop hoor, maar niet als je zo'n slaap hebt. Diana liep slaapwandelend achter het boodschappenwagentje aan. Wout niet ... die struinde vrolijk winkelpad na winkelpad af. Waar haalt-ie de energie vandaan?
Een koelbox, water, brood, donuts, anti-itch cream en een lippenbalsem rijker liepen we weer naar buiten en gingen terug naar hotel. Half uurtje rijden weer. En in het hotel aangekomen zijn we gaan slapen. Het was 22.00/22.30 uur lokale tijd, zo 07.00 uur in Nederland. We waren dus al meer dan 24 uur op.
Om 04.00 uur waren we echter al weer klaarwakker. Tja, het was 13.00 uur in Nederland. Even wennen nog hoor dat tijdsverschil. Maar dat komt goed.
Diana heeft nu het verslag getypt en op de site gezet. Wout ligt in bed tv te kijken. Het is snake-season in Fountain Hills, dat nieuws hebben we alvast meegekregen.
Straks staat de Apache Historic Road gepland, met aansluitend onze rit naar Tucson en Saguaro National Park. Maar eerst nog even slapen ..... als het lukt? Het is nu 05.15 uur ... we gaan nog een poging doen.
Tot het volgende verslag. Welterusten ...